logo 2021          



POLSKIE ZRZESZENIE INŻYNIERÓW I TECHNIKÓW SANITARNYCH

         

ODDZIAŁ KATOWICE 

40-026 Katowice, ul. Podgórna 4
tel. kom. 501-810-149
tel./fax (032) 256 35 32
e-mail:pzits@pzits.com.pl

                                         

ROK ZAŁOŻENIA 1919

NIP 526-000-16-19
Regon 000671473
Konto ING Bank Śląski S.A. w Katowicach
98 1050 1214 1000 0090 3031 9074

logo mobilne  



PZITS

 
 
 


 

Wydano pozwolenie wodnoprawne dla przekopu Mierzei Wiślanej

 

Portykanal

 

 

Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Gdańsku wydał pozwolenie wodnoprawne na realizację przekopu przez Mierzeję Wiślaną. Jest to jeden z niezbędnych dokumentów do realizacji tej inwestycji.

Decyzja została wydana 21 stycznia br.

Udziela ona inwestorowi pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie kanału żeglugowego przez Mierzeję Wiślaną. Nadano jej rygor natychmiastowej wykonalności.

 

Nowelizacja specustawy

 

Pozwolenie wodnoprawne jest jednym z dokumentów, które musi uzyskać inwestor, by rozpocząć budowę nowej drogi wodnej między Zalewem Wiślanym a Zatoką Gdańską. Obecnie wydaje je dyrektor regionalnego oddziału Wód Polskich.

Jeszcze do niedawna uzyskiwanie dokumentu odbywało się jednak inaczej. Przepisy zmieniły się w czerwcu ubiegłego roku. Według wcześniejszych zapisów prawnych ten dokument byłby wydawany przez marszałka województwa pomorskiego, czyli przez Mieczysława Struka. Jest on jednak jednym z przeciwników inwestycji przewidującej budowę przekopu Mierzei Wiślanej.

 

Zmianę legislacyjną rząd usprawiedliwiał dostosowaniem zapisów specustawy dotyczącej przekopu Mierzei Wiślanej do ustawy Prawo wodne z 2017 roku (więcej na ten temat pisaliśmy tutaj).

Przetarg już ruszył

 

W ubiegłym roku Ministerstwo Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej zapewniało, że przetarg na realizację inwestycji zostanie ogłoszony jeszcze przed końcem grudnia 2018 roku. Mimo wielu głosów sprzeciwu postępowanie (na pierwszy etap przedsięwzięcia) zostało ogłoszone 31 grudnia 2018 roku.

Dokumenty przetargowe w serwisie TED pojawiły się jednak dopiero 3 stycznia 2019. Dowiadujemy się z nich, że oferty można składać do 7 marca br., a w ramach I etapu inwestycji ma powstać sam przekop wraz ze śluzą i portem zewnętrznym oraz wyspą na Zalewie Wiślanym (więcej na ten temat pisaliśmy tutaj).

 

Duża inwestycja

Koszt budowy przekopu oszacowano na ok. 880 mln zł. Kwota ta była jednak szacowana już jakiś czas temu. W tej sytuacji, biorąc pod uwagę ostatnie wzrosty cen w branży budowlanej, może być ona nieaktualna. Jak podaje strona rządowa – inwestycja ma w całości być finansowana z budżetu państwa.

 

Kanał żeglugowy przez Mierzeję Wiślaną ma mieć 1,3 km długości i 5 metrów głębokości. Ma umożliwić wpływanie do portu w Elblągu jednostek o parametrach morskich, czyli zanurzeniu do 4 m, długości 100 m, szerokości 20 m.

Obecnie jako datę oddania inwestycji do użytku podawany jest 2022 roku.

 

Informacja za: https://www.rynekinfrastruktury.pl/wiadomosci/porty/wydano-pozwolenie-wodnoprawne-dla-przekopu-mierzei-wislanej-65753.html?fbclid=IwAR2MauhliH2Ae7PD7A4J_hp-LDfMD8smPZFluhnqRfwjEWC9w-0aq681qmM

Innowacyjne parki wodne pomagają w małej retencji

 

Edukacyjne parki wodne z powodzeniem funkcjonują za granicą, między innymi w Pradze czy Wiedniu, i spełniają różne funkcje. Wiele takich parków jest też w Niemczech. Najczęściej są one miejscem zabaw z wodą.

Wodne place zabaw można jednak wzbogacić o aspekt edukacyjny, pokazujący, jak ważna jest woda w naszym otoczeniu, dlaczego warto ją oszczędzać, jak wygląda obieg wody w przyrodzie. Zagospodarowują nadmiar wód opadowych, pokazują rolę małej retencji. To bardzo innowacyjne podejście. Dzięki mądrym posunięciom władz samorządowych takie parki, łączące zabawę i edukację, mogą pojawić się też u nas.

 

park wod1

 

– Taki park to nie tylko świetna zabawa, ale i sposób na zagospodarowanie wód deszczowych i zmniejszenie odpływu wód powierzchniowych w celu ochrony i odbudowy zasobów wodnych. To nic innego jak zwiększenie na terenie zurbanizowanym małej retencji, o której wiemy, że odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu powodziom, podtopieniom, ale także suszy. Niekorzystne zmiany klimatyczne, w tym pojawiające się zwłaszcza w ostatnich latach długie okresy bez opadów i następujące po nich gwałtowne nawałnice deszczu, podnoszą znaczenie małej retencji. Idea edukacyjnych parków wodnych jest niesłychanie innowacyjna i godna upowszechniania – mówi Andrzej Osiński, ekspert RETENCJAPL.

 

Edukacyjny park wodny może przybierać najróżniejsze oblicza. Może to być, jak w Parku van der Stoela w Pradze, sztuczny strumyk w kamiennym korycie. Dzieci bawią się w tym strumyku, który ma wiele rozgałęzień i w którym można kierować wodę do różnych odnóg przy pomocy miniaturowych urządzeń hydrotechnicznych. Co jakiś czas strumyk natrafia na przeszkody – tworzy wodospady, wiry, obraca młynek. Czasem musi zmienić bieg, bo ktoś zamknął przepływ, innym razem zatrzymuje się na zaporze. Na końcu strumyka jest zbiornik, który dzieci mogą opróżniać i napełniać jednym kurkiem. I to, co najważniejsze – nie ma tam żadnych ogrodzeń, strumyk znajduje się na środku głównej alei spacerowej, a miejsce na park, który znajduje się w naturalnym zagłębieniu terenu, zostało wybrane bardzo starannie. Pomysły na urządzenia do zabawy w takim parku są nieograniczone. Z wodą można zrobić wszystko, popłynie tam, gdzie skieruje ją spadek, można ją zatrzymywać i spiętrzać lub przy pomocy zapory. Dzięki śrubie Archimedesa można ją przetransportować w górę.

 

W 2018 r. otwarto w Łodzi Centrum Nauki i Techniki EC1.

Dużym zainteresowaniem w EC1 cieszą się „Dni wody”, realizowane wspólnie z Zakładem Wodociągów i Kanalizacji. Łódzkie Centrum odwiedziło już ponad 100 tys. gości.

W Bydgoszczy, w ramach rewitalizacji, prowadzonej przez bydgoski samorząd, odnowiony zostanie XIX-wieczny Młyn Rothera, jedna z wizytówek miejscowej Wyspy Młyńskiej.

W trzyczęściowym kompleksie znajdzie się m.in. Park Kultury, którego częścią stanie się wystawa „Ogrody wody. Stany skupienia”, określana mianem ośrodka innowacyjnej edukacji.

Z kolei w Szczecinie zapowiadane jest otwarcie w 2021 r. Morskiego Centrum Nauki. Znajdzie się w nim miejsce na tematykę poświęconą wodzie jako żywiołowi.

 

Cały artykuł można przeczytać na stronie:
http://www.inzynierbudownictwa.pl/biznes,raporty,artykul,innowacyjne_parki_wodne_pomagaja_w_malej_retencji,11520,2

Wizualizacje: Ecol-Unicon

O kolejnej nowelizacji Prawa wodnego,

czyli kontrowersyjne wsparcie dla Wód Polskich

 

Pomimo że Ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne obowiązuje dopiero od 11 miesięcy, prawodawca nie ustaje w wysiłkach nad opracowywaniem kolejnych propozycji zmian tego aktu prawnego. Już pięciokrotnie dochodziło do uchylenia niektórych przepisów nowego Prawa wodnego, zastąpienia ich regulacjami innej treści lub dodania do niego nowych norm.

Część zmian wynikających z przyjęcia ostatniej nowelizacji, tj. Ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw, jeszcze nie zdążyła wejść w życie. Tym niemniej Ministerstwo Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej podjęło prace nad projektem kolejnej noweli (nr w wykazie UC142). Z treści jego uzasadnienia wynika, że głównym celem proponowanych zmian jest wdrożenie przepisów Dyrektywy Komisji (UE) 2017/845 z dnia 17 maja 2017 r. zmieniającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE w odniesieniu do przykładowych wykazów elementów branych pod uwagę przy opracowaniu strategii morskich. Niejako „przy okazji” zmian dotyczących ochrony środowiska wód morskich planowane jest wprowadzenie szeregu modyfikacji do innych mechanizmów gospodarowania wodami, w tym do wprowadzonego z początkiem 2018 r. systemu opłat za usługi wodne.

 

Negatywna ocena działalności Wód Polskich przez sądy administracyjne

 

Na podstawie przepisów nowego Prawa wodnego nie tylko utworzono Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie, ale też wyposażono organy wchodzące w jego skład w kompetencje do ustalania wysokości opłat za usługi wodne, przedstawiania informacji i rozpatrywania reklamacji z tym związanych oraz wydawania stosownych decyzji administracyjnych. Przegląd orzecznictwa sądów administracyjnych w powyższym zakresie wskazuje, że w zdecydowanej większości spraw skargi na decyzje organów Wód Polskich są uwzględniane. W rezultacie, decyzje te są uchylane przez sądy, sprawy przekazywane są do ponownego rozpatrzenia przez organy Wód Polskich, a na rzecz skarżących zasądzane są koszty postępowań sądowych. Niekiedy nawet stwierdzana jest nieważność takich decyzji, np. w związku z ich skierowaniem do podmiotów niebędących stronami postępowań administracyjnych. Zarzuty kierowane przez skarżących wobec decyzji wydawanych przez organy Wód Polskich mają zróżnicowany charakter i dotyczą naruszeń zarówno przepisów prawa materialnego, jak i natury formalnej (procesowej).

 

Wątpliwości na tle opłaty za odprowadzanie wód

 

Wśród spraw rozpatrywanych przez sądy administracyjne w, związku ze skargami na decyzje organów Wód Polskich, w szczególności wyróżniają się te dotyczące opłat za odprowadzanie wód.

Zgodnie z art. 35 ust. 3 pkt 7 Prawa wodnego, usługi wodne obejmują odprowadzanie do wód lub do urządzeń wodnych – wód opadowych lub roztopowych, „ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo w systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast”. Stosownie do art. 268 ust. 1 pkt 3a Prawa wodnego, opłatę za usługi wodne uiszcza się za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych „ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast”. Wreszcie na gruncie art. 270 ust. 11 Prawa wodnego opłata za usługi wodne za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych „ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast” składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej, zależnej od istnienia urządzeń do retencjonowania wody z terenów uszczelnionych.

Można jednak wnosić, że tak skonstruowany obowiązek ponoszenia opłaty za usługi wodne dotyczy ściśle określonych sposobów odprowadzania wód opadowych lub roztopowych. Tego rodzaju wody, w celu objęcia ich opłatą, powinny być przed ich dalszym odprowadzeniem ujęte w określone urządzenia wodne, które niejako z definicji służą ich dalszemu odprowadzaniu do wód – zamiast umożliwić np. ich naturalną retencję w glebie. Obciążenie tego rodzaju opłatą jest niedopuszczalne w sytuacji braku urządzeń wodnych, które ujmowałyby wody opadowe lub roztopowe przed ich odprowadzeniem do wód1. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Gdańsku z 11 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 325/18; wyrok WSA we Wrocławiu z 7 sierpnia 2018 r., sygn. Akt II SA/Wr 388/18).

W związku z tym za nieuprawnione uznaje się w orzecznictwie stanowisko przyjmowane przez organy Wód Polskich na potrzeby ustalenia wysokości opłat za odprowadzanie wód, iż wystarczającą przesłanką dla ustalenia opłaty stałej jest fakt posiadania pozwolenia wodnoprawnego w tym zakresie, niezależnie od istnienia systemów (urządzeń wodnych) służących ujmowaniu i odprowadzaniu tych wód.

Odpowiedź na linię orzeczniczą sądów administracyjnych?

 

W datowanym na 29 października 2018 r. projekcie ustawy o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (nr w wykazie UC142) Ministerstwo Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej proponuje m.in. dodanie art. 271 ust. 5b Prawa wodnego, stosownie do którego „[o]płatę za usługi wodne w formie opłaty stałej ponosi się za okres od dnia, w którym pozwolenie wodnoprawne lub pozwolenie zintegrowane stało się ostateczne do dnia jego wygaśnięcia, cofnięcia lub utraty mocy bez względu na przyczynę”. Zasadniczo odpowiada to kształtowi argumentacji przedstawianej przez organy Wód Polskich w ramach postępowań administracyjnych, prowadzących do wydawania decyzji ustalających wysokość opłaty stałej za odprowadzanie wód, oraz postępowań sądowoadministracyjnych związanych z tymi decyzjami. Proponowane rozwiązanie miałoby znaleźć zastosowanie po raz pierwszy do opłat za usługi wodne za 2019 r. (art. 6 projektu ustawy).

Propozycja wprowadzenia art. 271 ust. 5b Prawa wodnego nie została w ogóle odzwierciedlona w uzasadnieniu ww. projektu ustawy. Dopiero w odpowiedzi na uwagi zgłoszone w tym zakresie przez resorty energii i infrastruktury Ministerstwo Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej przedstawiło „na zewnątrz” uzasadnienie dodania takiego przepisu (tabela uwag projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw UC142). Zdaniem Ministerstwa Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej, „opłata stała stanowi skutek finansowy za rezerwację i dostępność środowiska wodnego, która umożliwia korzystanie z wód w dowolnym momencie roku przez cały okres obowiązywania pozwolenia wodnoprawnego i jako taka jest immanentnie związana z uzyskaniem pozwolenia wodnoprawnego na usługi wodne”. Podkreślono również, że to opłata zmienna jest uzależniona od rzeczywistej skali korzystania z wód, natomiast istotą opłaty stałej jest „uzyskanie zwrotu kosztów związanych z dostępnością i utrzymaniem zasobów wodnych”.

 

Wpływ planowanej nowelizacji na całokształt przepisów i orzecznictwo

 

Opłata, której wysokość nie jest powiązana z faktyczną skalą korzystania z wód, jest rozwiązaniem funkcjonującym od wielu lat w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. W wyroku z 7 grudnia 2016 r. w sprawie C-686/15 (Vodoopskrba i odvodnja d.o.o. v Željka Klafurić) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, iż nie jest sprzeczny z przepisami Ramowej Dyrektywy Wodnej (2000/60/WE) przepis krajowy, który stanowi, że na fakturowaną cenę usług wodnych składa się nie tylko część zmienna, naliczana na podstawie ilości rzeczywiście zużytej przez niego wody, ale również część stała, która nie jest związana z tą ilością.

W przeciwieństwie do doświadczeń innych państw europejskich, opłata stała stanowi nowość w polskim porządku prawnym. Niemniej jednak, w ramach ustawowego kształtowania metody jej obliczania, nie należy abstrahować od tego, na czym polegają czynności objęte opłatą (zarówno stałą, jak i zmienną), oraz od sposobu, w jaki skonstruowano ogólny obowiązek ponoszenia opłaty – przed dokonaniem jej podziału na część zmienną i stałą. Skoro opłata za odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych obejmuje wody ujęte w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast, to nie można mówić o korzystaniu z tego rodzaju usługi wodnej w obliczu braku takich urządzeń wodnych. W orzecznictwie podkreśla się, że obowiązek ponoszenia tego rodzaju opłaty nie powstaje w przypadku powierzchniowego odprowadzania wód opadowych lub roztopowych do ziemi, bez pośrednictwa stosownych urządzeń wodnych (np. wyrok WSA w Olsztynie z 25 września 2018 r., sygn. akt II SA/Ol 410/18).

Zdaniem autora, ewentualne dodanie art. 271 ust. 5b Prawa wodnego w aktualnie postulowanym brzmieniu nie powinno spowodować odstąpienia przez sądy administracyjne od dotychczasowej linii orzeczniczej w komentowanym zakresie. Z perspektywy art. 35 ust. 3 pkt 7, art. 268 ust. 1 pkt 3a oraz art. 270 ust. 11 Prawa wodnego, obecność urządzeń wodnych składających się na określone systemy kanalizacji jest (i nadal będzie) niezbędna zarówno dla możliwości korzystania z usługi wodnej odprowadzania wód opadowych lub roztopowych do wód, jak i dla ustalenia opłaty za taką usługę wodną.

Podobnie sytuacja prezentuje się w przypadku innej usługi wodnej, wskazanej w art. 268 ust. 1 Prawa wodnego, tj. poboru wód, korzystanie z której również wymaga – w zakresie wykraczającym poza powszechne i zwykłe korzystanie z wód – obecności urządzeń wodnych umożliwiających czerpanie wód podziemnych lub powierzchniowych. Propozycja Ministerstwa Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej dotyczy wyłącznie aspektu czasowego obowiązku ponoszenia opłaty stałej („od dnia (…) do dnia”), a nie usługi wodnej stanowiącej podstawę i uzasadnienie stosowania instrumentu ekonomicznego w postaci opłaty.

Wejście w życie kolejnej nowelizacji Prawa wodnego nie powinno przyczynić się do zmiany sytuacji podmiotów, które uzyskały pozwolenie wodnoprawne i nie podjęły dalszych działań na jego podstawie. Całokształt przepisów Prawa wodnego, także po wprowadzeniu projektowanego art. 271 ust. 5b, nadal będzie wskazywał na pierwszoplanową rolę odpowiedzi na pytanie o merytoryczną podstawę naliczania opłaty („za co?”), a dopiero w dalszej kolejności – na jego doprecyzowanie o kryteria czasowe („w jakim okresie?”).

Tymon Grabarczyk

Źródło:

https://sozosfera.pl/prawo/o-kolejnej-nowelizacji-prawa-wodnego-czyli-kontrowersyjne-wsparcie-dla-wod-polskich/?fbclid=IwAR34hhlDPe9PDGQFaIN1QLQYe2ANTTwr7kXBemkrxgWwn2BN01ICLzySjy4

Białek M., Chojnacki D., Grabarczyk T.: Opłaty za usługi wodne w nowym Prawie wodnym, Warszawa 2018.

 

Kalendarium prawne na październik–styczeń.

 

31.10.2018

ogłoszono


Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2018 r. poz. 2081)

 

Obwieszczenie zawiera jednolity tekst ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziały

 

Obwieszczenie Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 22 października 2018 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r. stawek opłat za udostępnianie materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (M.P. z 2018 r. poz. 1053)wania na środowisko.

Obwieszczenie określa wysokość stawek opłat obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r. za udostępnianie materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

23.11.2018

została
ogłoszona

Ustawa z dnia 9 listopada 2018 r. o elektronicznym fakturowaniu w zamówieniach publicznych, koncesjach na roboty budowlane lub usługi oraz partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz.U. z 2018 r. poz. 2191)

 

Na mocy ustawy utworzona została platforma, która ma służyć do przekazywania drogą elektroniczną ustrukturyzowanych faktur elektronicznych między wykonawcami zamówień publicznych a instytucjami zamawiającymi. Dostęp do platformy będzie możliwy przez internet i ma być bezpłatny. Ustrukturyzowaną fakturą elektroniczną w rozumieniu aktu prawnego jest faktura posiadająca odpowiedni format, umożliwiający przesłanie za pośrednictwem platformy. Faktura taka musi zawierać dane wymagane przepisami o podatku od towarów i usług oraz dodatkowo informacje dotyczące odbiorcy płatności i wskazanie umowy zamówienia publicznego. Mogą być w niej zamieszczone także inne dane, jeżeli są niezbędne ze względu na specyfikę zamówień publicznych. Istotne jest, że przepisy nie wprowadzają dla wykonawców obowiązku wystawiania i wysyłania ustrukturyzowanych e-faktur. Decyzja o ich wystawieniu należeć będzie do nich samych. Natomiast zamawiający będzie ustawowo zobowiązany do odbioru od wykonawcy e-faktur, jeżeli wykonawca zdecyduje się przesłać je za pośrednictwem platformy. W związku z tym musi on posiadać konto na platformie. Zamawiający i wykonawca będą mogli wysyłać i odbierać za pośrednictwem platformy także inne ustrukturyzowane dokumenty elektroniczne (np. awiza dostawy, potwierdzenia odbioru, protokoły zdawczo-odbiorcze, faktury korygujące), pod warunkiem że druga strona wyrazi na to zgodę. Ustawa określa ponadto zadania ministra właściwego do spraw gospodarki związane z funkcjonowaniem platformy i warunki powierzania tych zadań innym podmiotom.

 

Ustawa wejdzie w życie z dniem 18 kwietnia 2019 r., co oznacza, że od tego dnia zamawiający muszą być gotowi na odbiór faktury w postaci elektronicznej za pośrednictwem platformy.

4.12.2018

weszła w życie

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o Funduszu Dróg Samorządowych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2161)

Ustawa powołuje do życia Fundusz Dróg Samorządowych będący państwowym funduszem celowym, którego celem jest gromadzenie środków finansowych i przeznaczenie ich na zadania polegające na: budowie, przebudowie lub remoncie dróg powiatowych i gminnych (zadania
powiatowe i zadania gminne), budowie mostów lokalizowanych w ciągach dróg wojewódzkich, dróg powiatowych lub dróg gminnych (zadania mostowe), budowie, przebudowie lub remoncie dróg wojewódzkich, dróg powiatowych lub dróg gminnych o znaczeniu obronnym (zadania obronne). W przypadku zadania powiatowego albo zadania gminnego jednostka samorządu terytorialnego może otrzymać dofinansowanie w wysokości 80% kosztów realizacji inwestycji. Wysokość dofinansowania zależeć będzie od dochodów własnych jednostki samorządu terytorialnego, przy czym nie może być ono wyższe niż 30 mln zł. Wsparcie w wysokości 80% kosztów dotyczyć ma także zadania mostowego, jednakże musi to być zadanie, któremu przyznano wsparcie na przygotowanie inwestycji z rządowego programu uzupełnienia lokalnej i regionalnej infrastruktury drogowej – Mosty dla Regionów. Natomiast w całości mają być sfinansowane ze środków funduszu koszty realizacji przez jednostkę samorządu terytorialnego zadania obronnego. Przyznawanie dofinansowania na zadania powiatowe i gminne oraz zadania mostowe będzie następować na zasadach konkursowych. W przypadku zadań powiatowych i gminnych przepisy ustawy przewidują trójstopniową procedurę wyłonienia beneficjentów dofinansowania. Organami odpowiedzialnymi za nabór wniosków na dofinansowanie będą wojewodowie. Powołane przez nich specjalne komisje dokonają oceny wniosków, a następnie sporządzą listy zadań rekomendowanych do sfinansowania. Listy te zostaną przekazane do ministra właściwego do spraw transportu w celu ich weryfikacji, po czym trafią do Prezesa Rady Ministrów, który dokona ich zatwierdzenia.

Premier będzie uprawniony również do dokonywania zmian w przedłożonych listach lub do wskazywania do dofinansowania dodatkowych zadań powiatowych lub gminnych. Za nabór wniosków o dofinansowanie zadań mostowych oraz ich weryfikację odpowiadał będzie minister właściwy do spraw transportu.

1.01.2019

weszła w życie

Ustawa z dnia 9 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r. poz. 2246)

Nowelizacja ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2157, z późn. zm.) polega na wprowadzeniu nowej ulgi podatkowej na termomodernizację domu. Z ulgi termomodernizacyjnej będą mogli skorzystać właściciele lub współwłaściciele budynków mieszkalnych jednorodzinnych, będący podatnikami podatku według skali podatkowej, 19% stawki podatku oraz opłacający ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Ulga polega na odliczeniu od dochodu (przychodu w przypadku ryczałtowców) wydatków poniesionych na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, których wykaz zostanie określony w stosownym rozporządzeniu. Ustawa wprowadza limit odliczenia, nie może ono przekroczyć kwoty 53 000 zł w odniesieniu do wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem. Przedsięwzięcie termomodernizacyjne musi zostać zakończone w ciągu trzech lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Nowe przepisy wprowadzają także zwolnienie podatkowe obejmujące świadczenia, otrzymane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, na przygotowanie dokumentacji oraz realizację w budynku mieszkalnym jednorodzinnym przedsięwzięcia w ramach programów mających na celu poprawę efektywności energetycznej i zmniejszenie emisji pyłów i innych zanieczyszczeń do atmosfery.

Zwolnienie to będzie dotyczyć także budynków mieszkalnych jednorodzinnych nowo budowanych, które nie zostały przekazane lub zgłoszone do użytkowania, pod warunkiem że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane uzyskano zgodę na rozpoczęcie budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

 

Anna Malan-Wijata

za: http://www.inzynierbudownictwa.pl/biznes,raporty,artykul,kalendarium_-_pazdziernik-styczen,11470

 

 

Szanowne Koleżanki, Szanowni Koledzy

 

W dniach 14-15 marca 2019 r. Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych, Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego oraz Izba Gospodarcza Gazownictwa wspólnie organizują

 

39. Zjazd Gazowników.

 

Ze względu na wyjątkowe znaczenie Zjazdu przypadającego w setną rocznicę powstania PZITS zwracam się z uprzejmą prośbą o uwzględnienie w swoim kalendarzu tego terminu.

 

Program merytoryczny oraz szczegółowe informacje dotyczące wydarzenia są dostępne na stronie www.zjazdgazownikow.pl.

 

Zapraszamy do rejestracji udziału w Zjeździe.

 

 

logo full

Wspierają nas:

LEMTER       KELVIN  METALPLAST   AMIBLU AERECO  AMARGO   
NUEVA TERRAIN   STEINZEUG-KERAMO
   UPONOR   WOFIL   GRUNDFOS
 
  KESSEL     
UNIWERSAL   RADPOL  

Współpracujemy z:

16,2,0,80,1
25,600,60,1,1500,5000,25,800
90,150,1,50,12,30,50,1,70,12,1,50,1,1,1,5000
0,1,1,1,2,31,13,4,2,1,0,17,0,0

Odwiedziło nas:

310453
DzisiajDzisiaj792
WczorajWczoraj1877
W tym tygodniuW tym tygodniu8220
W tym miesiącuW tym miesiącu792
WszystkichWszystkich3104530