- Szczegóły
Kalendarium prawne - luty, marzec 2018
|
22.02.2018 weszła w życie |
Ustawa z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 317) Ustawa określa zasady rozwoju i funkcjonowania infrastruktury służącej do wykorzystania paliw alternatywnych w transporcie. Paliwa alternatywne w rozumieniu aktu prawnego to paliwa lub energia elektryczna stanowiące substytut dla paliw pochodzących z ropy naftowej, w szczególności energia elektryczna, wodór, biopaliwa ciekłe, paliwa syntetyczne i parafinowe, sprężony gaz ziemny (CNG), skroplony gaz ziemny (LNG) lub gaz płynny (LPG). Przepisy ustawy głównie koncentrują się na materii dotyczącej budowy stacji ładownia pojazdów elektrycznych oraz stacji tankowania gazu ziemnego. Do porządku prawnego zostały wprowadzone nowe pojęcia z zakresu infrastruktury ładowania pojazdów elektrycznych, takie jak: punkt ładowania, stacja ładowania, ogólnodostępna stacja ładowania, operator ogólnodostępnej stacji ładowania. Punktem ładowania określono urządzenie umożliwiające ładowanie pojedynczego pojazdu elektrycznego, pojazdu hybrydowego i autobusu zeroemisyjnego oraz miejsce, w którym się wymienia lub ładuje akumulator służący do napędu tego pojazdu. Stację ładowania zdefiniowano jako urządzenie budowlane obejmujące punkt ładowania o normalnej mocy lub punkt ładowania o dużej mocy, związane z obiektem budowlanym, lub wolno stojący obiekt budowlany z zainstalowanym co najmniej jednym punktem ładowania o normalnej mocy lub punktem ładowania o dużej mocy. Stacja ładowania musi być wyposażona w oprogramowanie umożliwiające świadczenie usług ładowania, powinna zawierać stanowisko postojowe oraz instalację prowadzącą od punktu ładowania do przyłącza elektroenergetycznego. Z kolei ogólnodostępna stacja ładowania to stacja ładowania dostępna na zasadach równoprawnego traktowania dla każdego użytkownika pojazdu elektrycznego, pojazdu hybrydowego i pojazdu silnikowego niebędącego pojazdem elektrycznym. Wprowadzono także pojęcie operatora ogólnodostępnej stacji ładowania, który ma być podmiotem odpowiedzialnym za budowę, zarządzanie, bezpieczeństwo funkcjonowania, eksploatację, konserwację i remonty ogólnodostępnej stacji ładowania. Odnośnie do rozwiązań technicznych przepisy nakazują, aby stacje ładowania, punkty ładowania stanowiące element infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego oraz punkty zasilania jednostek pływających energią elektryczną z lądu spełniały wymagania techniczne i eksploatacyjne określone w szczególności w Polskich Normach, zapewniające ich bezpieczne użytkowanie, w tym bezpieczeństwo pożarowe, bezpieczne funkcjonowanie sieci elektroenergetycznych oraz dostęp do stacji ładowania dla osób niepełnosprawnych. Szczegółowe wymagania techniczne mają zostać uregulowane w rozporządzeniach wykonawczych Ministra Energii. Inwestor planujący budowę stacji ładowania będzie mógł skierować do Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego wniosek o opinię w zakresie zgodności dokumentacji technicznej projektowanej stacji z wymaganiami technicznymi określonymi w odpowiednich przepisach. W myśl nowych regulacji budynki użyteczności publicznej oraz budynki mieszkalne wielorodzinne, a także związane z nimi wewnętrzne i zewnętrzne stanowiska postojowe muszą być zaprojektowane i wybudowane w sposób zapewniający moc przyłączeniową pozwalającą wyposażyć te stanowiska w punkty ładowania o mocy nie mniejszej niż 3,7 kW. Zasady określania mocy przyłączeniowej zostaną określone w drodze stosownego rozporządzenia Ministra Energii. Ustawa wprowadza także regulacje mające na celu rozbudowę sieci punktów do tankowania gazu ziemnego. Przepisy nakładają na operatorów systemu dystrybucyjnego gazowego obowiązek opracowania programu budowy stacji gazu ziemnego oraz przedsięwzięć w zakresie modernizacji, rozbudowy albo budowy sieci niezbędnych do przyłączenia tych stacji, a następnie realizacji tego programu (dotyczy gmin z liczbą mieszkańców co najmniej 100 tys.). Obsługę stacji gazu ziemnego wykonywać będzie operator stacji gazu ziemnego wyłoniony przez operatora systemu dystrybucyjnego gazowego w drodze przetargu. Analogicznie jak w przypadku stacji ładowania operator systemu dystrybucyjnego gazowego będzie mógł wystąpić do Prezesa UDT z wnioskiem o opinię w zakresie zgodności dokumentacji technicznej projektowanej stacji z wymaganiami technicznymi określonymi w przepisach. Przepisy ustawy nakładają także na podmioty publiczne wiele obowiązków mających przyczynić się do rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych. Ułatwieniem dla potencjalnych inwestorów zainteresowanych budową takiej infrastruktury ma być opracowywany, na okres nie krótszy niż pięć lat, przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad plan lokalizacji ogólnodostępnych stacji ładowania oraz stacji gazu ziemnego wzdłuż pozostających w jego zarządzie dróg sieci bazowej TEN-T. Plan ten będzie publikowany na stronie internetowej GDDKiA. Ponadto rozwój na terenie kraju sieci bazowej infrastruktury paliw alternatywnych ma zapewnić stworzony przez ustawodawcę program określający minimalną liczbę punktów ładowania w ogólnodostępnych stacjach ładowania oraz punktów tankowania sprężonego gazu ziemnego, które muszą powstać do końca 2020 r. na terenie poszczególnych kategorii gmin w zależności od liczby mieszkańców (dotyczy gmin powyżej 100 tys. mieszkańców). Jeżeli wyznaczone w ustawie cele dotyczące punktów ładowania nie zostaną osiągnięte, to na podstawie przygotowanego przez gminę planu budowy ogólnodostępnych punktów ładowania właściwy operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego zobowiązany będzie wybudowaćokreśloną liczbę stacji. Osiągnięcie celów ustawy mają zapewnić również takie rozwiązania, jak odpowiedni Ustawą o elektromobilności i paliwach alternatywnych wprowadzono zmiany m.in. w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1332 z późn. zm.). Polegają one na zwolnieniu z obowiązku pozwolenia na budowę budowy stacji ładowania oraz punktów ładowania, z wyłączeniem infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego. Budowa stacji ładowania będzie wymagała zgłoszenia budowy (art. 30 ust. 1 pkt 1a Prawa budowlanego) albo sporządzenia planu sytuacyjnego na kopii aktualnej mapy zasadniczej lub mapy jednostkowej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 29a ust. 1 Prawa budowlanego). Ponadto stacje ładowania będą podlegały, po ich wybudowaniu, obowiązkowi geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej, obejmującej jej położenie na gruncie. |
|
22.02.2018 ogłoszono |
Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 stycznia 2018 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych (Dz.U. z 2018 r. poz. 404) Obwieszczenie zawiera jednolity tekst ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych. |
|
23.02.2018 weszła w życie |
Obwieszczenie zawiera jednolity tekst ustawy z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych. |
|
27.02.2018 ogłoszono |
Obwieszczenie zawiera jednolity tekst ustawy z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych. |
|
1.03.2018 weszło w życie |
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg krajowych (Dz.U. z 2018 r. poz. 442) Rozporządzenie określa aktualny przebieg dróg krajowych w Polsce. Straciło moc dotychczas obowiązujące rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 26 czerwca 2015 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg krajowych (Dz.U. poz. 941 z późn. zm.). |
za portalem: http://www.inzynierbudownictwa.pl/biznes,raporty,artykul,kalendarium_-_luty__marzec,10833
Aneta Malan-Wijata
- Szczegóły
W II półroczu 2017 roku w siedzibie naszego oddziału organizowaliśmy szkolenie związane z opomiarowaniem przepływów na kanałach ściekowych:
"Opomiarowanie przepływu na przewodach kanalizacyjnych. Stosowane rozwiązania i zalety systemu."
W trakcie szkolenia, Prezes firmy KAMA, Adam Kloska, zapoznał słuchaczy ze stosowanymi przez jego firmę urządzeniami pomiarowymi a przy okazji naświetlił konsekwencje zmiany zapisów w nowym Prawie wodnym, związanych z wprowadzeniem obowiązku opomiarowania zrzutów ścieków do wód lub do ziemi.
Wprowadzone na ostatnim etapie legislacji zmiany w art. 36 w bardzo niekorzystny sposób rzutują na traktowanie rodzimych firm wytwórczych, wręcz na długi okres eliminują je z rynku dostaw.
Prezes Zarządu KAMA eco Group, Adam Kloska, dotarł ze swoimi wątpliwościami i zastrzeżeniami do dziennikarzy "SUPERWIZJERA", którzy podjęli kontrowersyjny temat.
Poniżej zamieszczamy streszczenie programu, który był nadany w dniu 07.04.2018 roku
Czy nowe Prawo wodne dyskryminuje polskich producentów urządzeń pomiarowych?
Tak twierdzą dziennikarze Superwizjera TVN.
Przeprowadzili oni śledztwo w sprawie przepisu, który w niejasnych okolicznościach pojawił się w ustawie.
Nowa ustawa o Prawie wodnym weszła w życie 1 stycznia 2018. Powstawała w szybkim tempie i resort nie ukrywa, że będzie wymagała „wyczyszczenia”, czyli nowelizacji. Ale czy prawo nadąży za rynkiem?
Dziennikarze twierdzą, że artykułu 36 nie było w pierwotnej wersji ustawy Prawo wodne i nie wiadomo, kto i kiedy go wpisał.
Zgodnie z tym przepisem Wody Polskie mają wyposażyć podmioty zobowiązane do ponoszenia opłaty za usługi wodne w „przyrządy pomiarowe umożliwiające pomiar ilości pobranych wód lub pomiar ilości i temperatury odprowadzanych ścieków”.
Powinno to nastąpić do końca 2020 r., czyli w ciągu trzech lat od wejścia ustawy w życie.
Producent kontra Wody Polskie
Producent takich urządzeń, Andrzej Kloska, twierdzi, że ten przepis dyskryminuje polskich wytwórców. W rozmowie z „Superwizjerem” wyjaśniał, że zgodnie z nowymi przepisami polscy producenci muszą uzyskać certyfikat z Głównego Urzędu Miar, a ponieważ na razie nie ma gotowych standardów, to nie ma też certyfikatów.
Jego zdaniem korzystają na tym zagraniczni wytwórcy, którzy mogą sprzedawać w Polsce swoje urządzenia, bo posiadają równoważne certyfikaty pochodzące z krajów unijnych.
Zobacz materiał Superwizjera TVN Przepis w ustawie, który może kosztować miliardy. „Ktoś go sobie wpisał, by osiągnąć korzyści”:
Zdaniem Kloski, zanim polskie firmy uzyskają certyfikaty, nasz rynek zostanie opanowany przez urządzenia zachodniej produkcji. Przedsiębiorca mówi, że wpisu do ustawy dokonano w ostatnim momencie i zrobił to ktoś z Wód Polskich.
Program z udziałem Kloski wyemitowano w sobotę. Wody Polskie już odpowiedziały na zarzuty postawione przez dziennikarzy i producenta urządzeń. Zapewniają, że jeszcze nie podjęto żadnych działań zmierzających do wyboru dostawcy urządzeń do pomiaru odprowadzanych ścieków.
Wody Polskie uspokajają
W oświadczeniu opublikowanym przez Wody Polskie napisano: „Przyrządy, o których mowa podlegają prawnej kontroli metrologicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach.
Oznacza to, że będą one spełniały kryteria określone w akcie wykonawczym wydawanym na podstawie przepisu ww. ustawy.
Przyrządy te będą musiały uzyskać certyfikację, która dla podmiotów obowiązanych do ponoszenia opłat za usługi wodne będzie gwarancją ich poprawnego działania”.
„Rozporządzenie w tej sprawie nie zostało jeszcze wydane. Nie znane są więc dane techniczne umożliwiające określenie specyfikacji. Dopiero po wydaniu wspomnianego rozporządzenia Wody Polskie będą mogły ogłosić przetarg na zakup tych przyrządów pomiarowych. Wody Polskie będą zobowiązane do zgłoszenia tego przetargu do Urzędu Publikacji Unii Europejskiej. Każdy z zainteresowanych producentów, który spełni kryteria określone w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia, będzie mógł przystąpić do tego przetargu. Będzie to zamówienie publiczne, a więc zostanie ono przeprowadzone na podstawie i zgodnie z ustawą – Prawo zamówień publicznych. Zależy nam na tym, by cały ten proces przebiegał transparentnie i na równych zasadach określonych przez prawo” – czytamy dalej w oświadczeniu.
Dziennikarze „Superwizjera” usiłowali ustalić, w którym momencie pojawił się kontrowersyjny artykuł i kto był jego autorem, ale żaden z urzędników i żadne z ministerstw tego nie wyjaśniło.
Kto jest autorem zapisu nie wie także Rządowe Centrum Legislacji.
Źródło: Superwizjer TVN, samorząd.pap.pl, Gazeta.pl
Już kilka dni temu Marek Gróbarczyk, minister gospodarki morskiej i żeglugi śródlądowej zapowiedział „wyczyszczenie Prawa wodnego”.
– Nie jest tajemnicą, że działy się rzeczy kuriozalne (…) To stajnia Augiasza, ale absolutnie do wyczyszczenia. Chcemy to zrobić maksymalnie do pół roku – zapowiedział Gróbarczyk.
Minister zwrócił uwagę, że nowe Prawo wodne powinno zostać przyjęte zgodnie z dyrektywami unijnymi praktycznie dekadę temu, dodając, że prace nad ustawą były prowadzone pod dużą presją czasową.
Obowiązujące od 1 stycznia 2018 r. nowe Prawo wodne zastąpiło ustawę z dnia 18 lipca 2001 r. Przepisy zmieniły system zarządzania zasobami wodnymi, zastępując dotychczasowe organy właściwe w sprawach gospodarki wodnej jedną instytucją – Państwowym Gospodarstwem Wodnym Wody Polskie.
Ustawa uregulowała też m.in. kwestie udzielania zgód wodnoprawnych w zakresie gospodarowanie mieniem Skarbu Państwa, zawarte w dziale VI ustawy.
Nowela za nowelą
Pierwsza nowelizacja ustawy już przeszła przez parlament i czeka na podpis prezydenta. Zgodnie z nią, do spraw wszczętych i niezakończonych przed 1 stycznia 2018 r. dotyczących decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz w sprawach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (wydanie bądź zmiana decyzji), stosować się będzie wcześniejsze przepisy.
Kolejne nowelizacje będą prawdopodobnie dotyczyć wydawania zgód i przyrzeczeń wodnoprawnych oraz pozwoleń zintegrowanych, gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa oraz stosowaniem nowego systemu opłat za usługi wodne.
Chodzi o to, by obniżyć rygory formalne i ograniczyć wymóg przedkładania danych lub dokumentów, które znajdują się już w posiadaniu organu, co ma skracać czas postępowania administracyjnego.
Zmiany mają też dotyczyć sposobu składania oświadczeń, na podstawie których będą ustalone opłaty za usługi wodne i wprowadzenia progu kwotowego, od którego jest uzależniony obowiązek wniesienia opłaty za usługi wodne.
Źródło: samorząd.pap.pl
- Szczegóły
W imieniu współorganizatora konferencji, firmy UPONOR INFRA Sp. z o.o., zapraszamy
wszystkich chętnych do udziału w konferencji na temat:
"Infrastruktura podziemna terenów zurbanizowanych
- Zastosowanie systemów PEHD".
Konferencja odbędzie się w dniu 10.04.2018 roku w Chorzowie w Kompleksie Sztygarka, ul. Piotra Skargi 34 a/d
Udział w Konferencji jest bezpłatny.
Zgłoszenia do udziału należy składać do dnia 06 kwietnia 2018 roku
- Szczegóły
Za portalem: http://urbnews.pl/stanowiska-sprawie-specustawy-mieszkaniowej/ publikujemy opinie na temat proponowanej "Specustawy":
Zbliża się koniec konsultacji tzw. specustawy mieszkaniowej, kontrowersyjnego projektu opublikowanego w Ministerstwie Inwestycji i Rozwoju. Choć projekt broniony jest przez przedstawicieli rządu i organizacji deweloperskich, to wiele organizacji i jednostek publikuje publicznie swoje oświadczenia i uwagi względem projektu. Publikujemy stanowiska jednostek i organizacji w jej sprawie:
1. Polska Akademia Nauk: Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju
2.Towarzystwo Urbanistów Polskich, oddział w Katowicach
3. Koło Naukowe Gospodarki Przestrzennej Politechniki Warszawskiej
4. Fundacja Rozwoju Demokracji Lokalnej
5. Kongres Ruchów Miejskich
6. Anna Rembowicz-Dziekciowska, Dyrektor Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Bydgoszczy
7. Studenckie Koło Naukowe Urbanistyki Cardo, Politechnika Wrocławska
8. Studenckie Koło Naukowe Gospodarki Przestrzennej Aliquanta, Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
9. Łódzcy urbaniści – m.in. dr Elżbieta Muszyńska (prezes łódzkiego TUP), dr Robert Warsza (Dyrektor MPU), prof. Marek Janiak (Architekt Miasta), prof. Jacek Wesołowski, Kazimierz Bald (członek zarządu TUP), dr hab. Mariusz Sokołowicz, dr Barbara Wycichowska
10. Inwestycje dla Poznania
Opublikowane dnia 28 marca 2018 przez w kategorii Wiadomości
- Szczegóły
Specustawa mieszkaniowa = koniec planowania przestrzennego?
Wszyscy czekali na rewolucyjne zmiany, które wprowadzi kodeks urbanistyczno-budowlany. Roszady i zmiany kadrowe w ministerstwach mogą sygnalizować odłożenie tego projektu na półkę.
Tymczasem rząd przedstawia projekt specustawy, która pozwoli praktycznie wszędzie lokalizować zabudowę mieszkaniową.
Głównym celem ustawy jest ograniczenie barier administracyjno-prawnych w procesie budowy mieszkań i skrócenie procesu inwestycyjnego.
Umożliwi to przyspieszenie jednego z flagowych projektów Prawa i Sprawiedliwości jest program Mieszkanie+. Trzeba przyznać, że dane na temat polskiej sytuacji mieszkaniowej na tle Europy wypadają blado. Mieszkania są przeludnione, często w złym stanie technicznym i bez dostępu do sieci uzbrojenia terenu.
Proponowane zapisy wyłączają lokalizowanie inwestycji mieszkaniowych z przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Decyzje w 60 dni podejmować będzie rada gminy bądź wójt/burmistrz/prezydent. Nie wydaje się, żeby wyłączenie z tego procesu urbanistów pozytywnie wpłynęły, na wątły polski ład przestrzenny.
Specustawa dotyczy inwestycji, w których powstaną przynajmniej dwa budynki wielorodzinne z minimum 50 mieszkaniami lub zespół 25 budynków jednorodzinnych. Dodatkowo na zasadach ustawy powstać będą mogły obiekty usług zdrowia, oświaty, sportu i rekreacji oraz infrastruktura techniczna służąca obsłudze zabudowy mieszkaniowej. 20% powierzchni użytkowej będzie mogło zostać przeznaczone pod usługi i handel.
Inwestycja mieszkaniowa zgodnie z projektem będzie musiała spełniać, bardzo luźne, standardy lokalizacji i realizacji. Podstawą ma być dostęp do drogi publicznej (lub wewnętrznej) i sieci elektroenergetycznej. Interesujące są kolejne punkty, które mówią, że inwestycja może być zlokalizowana w odległości:
- 1000 m od przystanku publicznego transportu zbiorowego – jedno połączenie dziennie wystarczy,
- 3000 m od szkoły i przedszkola – tutaj określono liczbę uczniów, które musi przyjąć obiekt, ciekawym rozwiązaniem jest możliwość niespełnienia tego warunku przy jednoczesnym podpisaniu umowy z gminą na pokrycie kosztów 5-letniego zapewnienia dowozu dzieci,
- 1000 m od placówki podstawowych usług handlowych – ustawodawca nie określił czy chodzi o galerię handlową, Biedronkę czy budkę z piwem,
- 3000 m od terenów wypoczynku, sportu i rekreacji – 2 m kw. na każdego mieszkańca.
Spełnienie wymogów może nastąpić na podstawie istniejących obiektów, lub planowanych do realizacji z inwestycją mieszkaniową. Co jeśli, któryś z elementów nie zostanie jednak wybudowany? Co więcej, warunki te nie muszą być spełnione gdy na danym terenie obowiązuje plan miejscowy.
Zapisy te umożliwiają w praktyce niekontrolowane rozlewane się zabudowy, sprzeczne z zaleceniami kształtowania zwartych struktur i bilansowaniem terenów zabudowy w studiach, które zostały wprowadzone w 2015 roku. W rezultacie powstać mogą enklawy zabudowy oddalone od terenów centralnych gminy, gdzie mieszkańcy będą mieli ograniczone alternatywy mobilności.
Zapewnienie wysokiej jakości inwestycji ma zapewnić art. 13, który zobowiązuje inwestora przed złożeniem wniosku o wydanie decyzji do przeprowadzenia konkursu na koncepcję urbanistyczno-architektoniczną. Naszym zdaniem zapisy te wymagają uszczegółowienia. Przy przedstawionych zapisach inwestor może wybrać jakikolwiek projekt – także minimalizujący koszty i zwiększający powierzchnię użytkową mieszkań.
Ustawodawca wprowadza także odgórne progi wysokości zabudowy – 3 kondygnacje na obszarach wiejskich i w miastach do 30 tys. mieszkańców, 4 kondygnacje w miastach do 100 tys. oraz brak ograniczenia w miastach powyżej 100 tys. mieszkańców. Nieodpowiedzialnym jest dopuszczenie odniesienia się do budynków zlokalizowanych w odległości 3 km od planowanej inwestycji.
Kluczową sprawą jest tryb rozpatrywania wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej. W przypadku, gdy dla terenu inwestycji obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego procedura posiada niektóre elementy znane z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Wójt gminy zamieszcza na stronach BIP wniosek wraz z dokumentami i wyznacza termin składania uwag (od 14 do 21 dni). Powiadamia również organy, które w procedurze planu miejscowego opiniują i uzgadniają projekty. W tym przypadku instytucje te mogą wydawać jedynie opinie, które nie są w żaden sposób wiążące.
Ostateczną decyzję podejmie rada gminy w drodze uchwały.
Gdy na danym terenie nie obowiązuje plan miejscowy, decyzja leży tylko w gestii wójta/burmistrza/prezydenta, który w przeciągu 60 dni musi wydać decyzję. Wniosek wówczas nie wymaga ona nawet upubliczniania. Ostateczną decyzję w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji mieszkaniowej wyda odpowiedni miejscowo wojewoda.
Przedstawiony projekt w wielu miejscach nie jest odpowiednio sprecyzowany i pozwala na różne interpretowanie zapisów. Największe kontrowersje wzbudza ingerencja w proces planistyczny, który zdaje się nie mieć coraz to mniejsze znaczenie, mimo wcześniejszych deklaracji ustawodawców. Specustawa miałaby wejść w życie w połowie tego roku.
Konsultacje publiczne trwają tylko 14 dni. Uwagi można zgłaszać drogą elektroniczną na adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
źródło: https://urbnews.pl
Wspierają nas:
LEMTER KELVIN METALPLAST MESCO AMIBLU AERECO AMARGO
NUEVA TERRAIN STEINZEUG-KERAMO UPONOR GRUNDFOS KESSEL
UNIWERSAL RADPOL
Współpracujemy z:
MAPA 
KONTAKT
tel./fax (032) 256 35 32
Copyright © Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych. Made by Electronics